Kierunek wschód

Dzisiejsza całodniowa prawie wycieczka kieruje motocykl na wschód. W planie jest kilka punktów charakterystycznych:

• dąb Bartek Mazowiecki nieopodal Wiązownej,
• bunkry Dąbrowiecka Góra,
• kąpielisko Kąck,
• Mińsk Mazowiecki.

Mapa przejazdu wygląda następująco:

Trasa wycieczki [1]

Pierwszy cel to Bartek Mazowiecki - pomnikowy dąb szypułkowy, rosnący na lewym brzegu rzeki Mieni w rezerwacie Świder. Rezerwat ten obejmuje częściowo doliny rzek: Świder i Mienia, będącej jego dopływem. Jego wiek jest szacowany na około 400 lat, jego obwód to prawie 580 cm, a wysokość 25 metrów. Opodal dębu występuje wiele chronionych gatunków roślin i zwierząt , między innymi 25 gatunków ryb, wydry czy dzięcioły. Dojazd do pierwszego punktu wycieczki wydaje się być prosty i bezproblemowy. Przez większą część drogi rzeczywiście tak jest, niestety na samym finiszu sytuacja zmienia się o 180 stopni. Okazuje się, że nie ma bezpośredniego dojazdu, ba - nawet w pobliże nie bardzo jest jak dojechać. Cała przestrzeń między ulicą a rzeką Mienia, przy której stoi rzeczony dąb, została szczelnie zabudowana architekturą mieszkaniową. I oczywiście ogrodzona. Po dobrej chwili krążenia tam i z powrotem między Wiązowną a Józefowem stwierdziłem, że trzeba zapytać kogoś z mieszkańców. Dwóch rowerzystów i biegacz nie wiedzieli nic o dębie, ale trzecia próba na niewielkiej stacji benzynowej przyniosła efekt. Otóż do dębu można się dostać ścieżką pieszo-rowerową (szlak koloru czerwonego, bardziej pieszy) między Wiązowną a Józefowem. Ponieważ początek ścieżki był około kilometra od samego drzewa, stąd z bólem zdecydowałem temat odpuścić - o ile motocykl mógłbym zostawić bezpiecznie na tej stacji, o tyle chodzenie w ciuchach motocyklowych po lesie nie jest najprzyjemniejsze. Niemniej poniżej mapka z lokalizacją jeszcze stojącego zabytku. Stacja, o której wyżej pisałem, znajduje się na samym zjeździe z drogi 17 w kierunku Józefowa (zaraz obok wodociągów zaznaczonych na mapce).

Bartek Mazowiecki - mapka [1]

 Drugim celem wycieczki była wizyta w bunkrach Dąbrowiecka Góra. Obiekt ten znajduje się aktualnie w remoncie (informacja ze strony [2]) i jest to schron bojowy ckm typ 514 (niem. Regelbaum 514) przeznaczony na jeden ciężki karabin maszynowy do ognia bocznego. Posiada jedną strzelnicę główną oraz strzelnicę obrony wejścia. Obiekt wybudowano w klasie odporności B „nowe”, co oznacza, że miał on być odporny na trafienia ciągłe artylerii kalibru do 220 mm, pojedyncze do 280 mm oraz bomby lotnicze do 500 kg. Załoga schronu liczyła najprawdopodobniej 6 żołnierzy. Zaciekawiony takim opisem postanowiłem do niego podjechać, niestety tu również dojazd okazał się nieco problematyczny. Obiekt położony jest w środku lasu i prowadzi do niego droga piaszczysta, która nie od razu rzuca się w oczy jako dobry wybór. Szukając lepszego dojazdu niestety straciłem trochę czasu i już nie miałem go w zapasie aż tyle, żeby wracać i szukać. Na pewno jednak tam pojadę, może w przyszłym sezonie.

Bunkry Dąbrowiecka Góra - mapka [1]

Patrząc na powyższą mapkę dojazdu sugeruję dojazd od strony Dąbrówki. Jak wyżej napisałem niestety zniechęcił mnie piasek i pojechałem szukać lepszego dojazdu od północy. O ile rowerem czy na piechotę można przejść, o tyle motocyklem już robił się problem. 

Bunkry Dąbrowiecka Góra - dojazd od północy (ulica Okolska)

Bunkry Dąbrowiecka Góra - dojazd od północy (ulica Okolska)

Czas zatem było się zebrać i zobaczyć trzeci punkt wycieczki - kąpielisko Kąck. Dokładnie to jest to Ośrodek Rekreacji Kąck i należy on do Europejskiego programu ochrony przyrody. Od roku 2007 w obrębie 1 kilometra ustanowiony jest zakaż budowania inwestycji, które mogą zanieczyścić wody gruntowe. Na terenie znajduje się staw kąpieliskowy, staw zarybiony, brodzik dla dzieci, staw do pływania na kajakach i rowerkach wodnych. Moja wizyta była bardzo przelotem, stąd zobaczyłem jak to wygląda, żeby kiedyś przyjechać na dłużej i się plażować, jakie są ceny i w ogóle. 

Kąpielisko Kąck

Kąpielisko zrobiło na mnie dobre wrażenie, choć parking trawiasty i pamiętający czasy mojego dzieciństwa system biletowy. Plaża może nie nadmorska, ale dość szeroka, czysto, zaplecze sanitarno-kulinarne również sprawiało pozytywne wrażenie. Cennik również nie nadwyręży kieszenie, ale trzeba pamiętać o zabraniu gotówki. Fotka, chwila rozmowy z pracownikiem na kasie, telefon do domu, że żyję, chwila odpoczynku dla pośladków i dalej w drogę w kierunku Mińska Mazowieckiego.

Zwiedzanie Mińska było trochę na spontanie, nie było dokładnego planu. Pierwsze co wpadło w oko po wjeździe do miasta to basen miejski z aquaparkiem. Technicznie jest to kompleks, w którego skład wchodzi basen pływacki sportowy 25 metrowy sześciotorowy, basen rekreacyjny o nieregularnym kształcie, basen do nauki pływania, zjeżdżalnia ślimakowa i zespół saun. W okresie zimowym obok basenu działa zadaszone sztuczne lodowisko o wymiarach 30 x 60 metrów.  W okresie letnim można skonfigurować je jako boisko. W obiekcie funkcjonuje również mała gastronomia, siłownia i zajęcia fitness, niewielki sklepik z artykułami sportowymi, gabinety masażu, rehabilitacji i odnowy biologicznej.

MOSIR Mińsk Mazowiecki

MOSIR Mińsk Mazowiecki

Ponieważ w dniu mojej wycieczki organizowane były zawody sportowe i dostęp do wnętrza był nieco utrudniony, stąd powyżej dwa zdjęcia z zewnątrz. Ogółem fajne miejsce do wypoczynku i rodzinnej rekreacji. Będąc na parkingu szybki rzut oka na okoliczne atrakcje, wśród których znalazła się nieopodal najstarsza sosna w Polsce. No to jedziemy.

Najstarsza sosna w Polsce - mapka

Okazuje się na miejscu, że nie jest to jedynie drzewo z tabliczką, a jest to bardzo ładnie opisana ścieżka edukacyjna. Dodatkowo od parkingu zaczyna się interesujący szlak spacerowo-biegowo-rowerowy. Wiek tej sosny szacuje się na 360 lat. Jej obwód to 360 cm, a wysokość to 22 m.

Najstarsza sosna w Polsce - parking

Najstarsza sosna w Polsce - ścieżka do drzewa

Najstarsza sosna w Polsce

Najstarsza sosna w Polsce - jedna w kilku tablic informacyjno-edukacyjnych

Jako ciekawostkę mogę dodać, iż w 2016 roku zostało nadane jej imię - Wszebora. To staropolskie imię żeńskie, złożone z członu Wsze- („wszystek, każdy, zawsze”), oraz członu -bora („walczyć, zmagać się”). Mogło ono oznaczać „tę, która zawsze podejmuje walkę”. Imię to zostało wybrane w konkursie dla uczniów mińskich szkół.




Spod sosny trasa poprowadziła z powrotem do miasta, a dokładnie do Parku i Pałacu Dernałowiczów. Historia Pałacu rozpoczyna się w XVI wieku, kiedy wybudowany został jako dwór ceglany. Był przebudowywany w XVII i XVIII wieku, by ostatecznie w XIX wieku przyjął formę w stylu klasycystycznym według projektu Henryka Marconiego. Od 1867 wokół pałacu rozwijany był park. Po wojnie pałac niszczał, został odrestaurowany w 1980 roku i od tej pory służy za siedzibę Miejskiego Domu Kultury. Dawniej znajdowała się tu także Miejska Biblioteka Publiczna. W samym parku, który odznacza się dużym urokiem, znaleźć można sporo cienia i ochłody w upalne dni, ale również kolekcję tablic pamiątkowych związanych z różnymi postaciami historycznymi.

Mińsk Mazowiecki - Pałac Dernałowiczów

Mińsk Mazowiecki - Park Dernałowiczów

Mińsk Mazowiecki - Park Dernałowiczów

Mińsk Mazowiecki - Park Dernałowiczów

Mińsk Mazowiecki - Park Dernałowiczów

Mińsk Mazowiecki - Pałac Dernałowiczów

Ponieważ był to ostatni punkt wycieczki stąd po zajęciu miejsca za kierownicą Yamahy udałem się prosto w kierunku domu. Ogółem wycieczka zgodnie z założeniami była całodniowa, bez napinki i spacerowym tempem. Odwiedzone miejsca spełniły oczekiwania, a do tych, do których dziś nie udało się dotrzeć, na pewno będą celem któregoś wyjazdu w przyszłym sezonie.

Źródła:
[1] Mapy Google
[2] Bunkry Dąbrowiecka Góra
[3] MOSIR Mińsk Mazowiecki 
[4] Pałac Dernałowiczów - Wikipedia
[5] Pałac Dernałowiczów - strona Miejskiego Domu Kultury